De procedure tussen het failliete Helpling en FNV c.s. wordt voorgezet met betrekking tot de volgende drie rechtsvorderingen:
“1. te verklaren voor recht dat tussen [verweerster 2] en andere schoonmakers enerzijds en Helpling anderzijds een arbeidsovereenkomst in de zin van art. 7:610 BW bestaat;”
“2. te verklaren voor recht dat tussen [verweerster 2] en Helpling een uitzendovereenkomst in de zin van art. 7:690 BW bestaat;”
“4. te verklaren voor recht dat Helpling in strijd met art. 9 Waadi aan [verweerster 2] een financiële tegenprestatie vraagt voor haar uitzendwerkactiviteiten;”
De Hoge Raad overwoog vandaag dat FNV c.s. bij deze niet verifieerbare vorderingen een ander belang heeft dan slechts de toewijsbaarheid van de verifieerbare vorderingen te bewerkstelligen.
Dit geldt volgens de Hoge Raad niet voor vier andere rechtsvorderingen van FNV c.s, waaronder de gevorderde verklaringen voor recht dat Helpling in strijd met art. 7a lid 1 Waadi arbeidskrachten ter beschikking stelt zonder registratie in het handelsregister, de verklaring voor recht dat de Schoonmaak-cao van toepassing is en de verklaring voor recht dat het gebruik van algemene voorwaarden om een arbeidsovereenkomst tot stand te brengen, in strijd is met het dwingende karakter van het arbeidsrecht en/of art. 6:245 BW dan wel art. 6:233 onder a BW en/of onrechtmatig is jegens de schoonmakers.
De Hoge Raad volgt niet het advies van A-G de Bock ten aanzien van de laatste vordering. Zonder bekendheid met de inhoud van het stuk van FNV c.s. is deze laatste redenering van de Hoge Raad niet 1-2 te volgen ivt overweging 3.16 van het advies van de A-G. Daar lees ik een belang van bescherming van leden naast het door de Hoge Raad aangehaalde “bijkomende” belang. Dit roept de vraag op hoe dat eerste belang hier als zelfstandig belang te beoordelen voor in het bijzonder vordering 18.
Bij geen uitlating van Helpling en niet verschijnen van de curator in cassatie leest de conclusie dat hier meer te halen was voor FNV c.s.
Lees hier de volledige uitspraak.
